BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBİM

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBÝM
Esmez mi bir rüzgar ufuklardan,

parçalamaz mý yüreðimizi ?

Býraktýðýmýz bir çok hatýra

hepsi hepsi kaybolup gitti..

sevgilerin,

bunlarý birleþtiren aðlarýn yýrtýldýðýný görür gibi oldum.

Sokaklar ürkekti, karesizdi.

Þehri bembeyaz bir örtü kaplamýþtý.

Camlar,duvarlar neredeyse beyaz bir tül ile örtülmüþ,

hüznü de yakýcýydý.

Rüzgar en hýrçýn sesiyle yýkýp geçmiþti etrafý.

Geriye sadece deðeri bilinmemiþ bir hayat kalmýþtý.

Yüreðin en kýyýsýna vurmuþtu zincirlerini.

Günbatýmý yaklaþýrdý sessiz sessiz.

Esen yeller biran durur,teslim olurdu hayata.

Asude sular akardý gökyüzünden.

sular yerine damla damla biriken kanlardý belki de...

Zaman denilen

meçhul kavramýn içinde kaybolmuþtu.

Yitik duygular umut baðlardý bir þeylere.

Aslýnda...

Aslýnda kaybettiðimiz tadý bulabilirdik hülyada.

Ruhuma akan baþak kokan þehrin

sevgi yaðmurlarý akýyordu gökyüzünden.

Sevgiyle yoðrulmuþ bu hayatýn güzelliði,

bu yaþamýn güzelliði getirmiþti bizi buralara.

Usulca düþüyorum zamanýn yakasýndan.

Ancak öyle mutluluða ulaþabilirdim.

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBÝM...

Peþimde gezen gölge,

kulaklarýma iþleyen tok ses

“sus” diyordu "sus"

Susmayý geç öðrendim

bu yüzden yalnýzdým.

Ruhumla görüyor,

ruhumla akýyordum hayattan.

Kar bir taraftan,rüzgar bir taraftan esip geçti.

Týpký bir masala girer gibiydim.

Küçük sevinçlere karýþma umudu ise

zor bir hayattan kaçmak anlamýna geliyordu.

Yaþamak daha zordu.

Çünkü hayat düz bir yol deðildi bizim için,

zaman zaman yolumuza çýkan

papatyalarýn o güzel görüntüsü yüreðimizi yoklayýp dururdu.

Keþke hayatý hep

buðulu bir pencerenin ardýndan seyretmesek de

gereken buydu belki de.

Her þeyi yerinde ve zamanýnda yaþayabilmek…!

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBÝM...



Sosyal Medyada Paylaşın: