Bir þiir tanýdým
Satýr, satýr aþktý
Yetim kelimeleri almýþ koynuna
Sarmýþ saklamýþ haykýrýyordu olduðu cümleden
Mýzrap gibi saplandý
En zayýf en kýrýlgan yerime
Vebalý gibi dokunamadým
Korktum ilk kez kendimden
Bir þiir tanýdým
Yapraklarý naif kýrýlgan zamanýn izleriydi
Öylesine mazbut bir o kadar dik duruþu vardý
Ki ilk kez kýskandým duruþunu
Sadece ayak izlerinden
Çöl kadar kuruydu günü
Gece kadar kara ve soðuk sert nemli
Bir þiirdi oysa kocaman öksüz ömrü serdi damarlarýma
Paslý bir tat býraktý dilimde
O kadar eski o kadar yeniye hasret
Bir þiir düþtü gönlüme
Kara kalem yazdým bildiklerimi
Bilmediklerim gökkuþaðý…