Kalmadý ne bir þevk,
Ne de bir sevi.
Ýnsanlar dargýn.
Beton binalar
Birer cenaze evi…
Sýkýntý, kasvet, belirsizlik
Kol geziyor þehirde.
Sokaklar ýssýz ve bomboþ
Bu kalabalýk nüfus nerede?
Ne bir eðlence!
Ne de güzel bir sohbet!
Sabret oðlum sýk diþini!
Bu kültür cehenneminde.
Parkalarý sökülmüþ yollar.
Çamurlu kaldýrýmlarýnda,
Siyah çarþaflý,
Peçeli kadýnlar..
Çöpçüler her yerde.
Kenti süpürmekte.
Köpekler baygýn, cansýz
Ve bitkin.
Havlamýyor.
Simitçiler birkaç kuruþun,
Hovardalar ise,
Bir yosmayý kesiyor uzaktan,
Çalým peþinde.
Çýðýrtkan valizi elinde
Bir yolcuyu çekeliyor.
Yine bir ölümcül þarký minibüste.
“Ölürsem Kabrime Gelme, Gelme Ýstemem” (1)
Garsonun elime çay diye tutuþturduðu,
O garip karýþýmý yudumluyorum sahilde.
Ne gam ne de keder var þu dans eden martýlarýn,
Benekli ve siyah gözlerinde.
Ýhtiyar balýkçý bugün þen-þakrak.
Gülüyor, güldürüyor.
Anlam kazanýyor hayat,
Onun paslý ve birazý yitik
Sempatik diþinde.
Ve o canýmýn içi güneþ bütün sevecenliðiyle
Bir kez daha gülümsüyor.
Celal Çalýk (26 Ekim Tekirdað)
Not: (1) Bestekâr Abdullah Yüce’nin ayný adlý eserinden alýntý yapýlmýþtýr
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.