Son Kez

Biliyormusun…
Hala gözlerimde gidiþin..
Usulca hoþcakal demiþtin giderken…
Her adým biraz daha uzaklaþtýrýrken seni bana,
Kaybolmuþtu lugatýmdan „dön’ler“ „gitme’ler“…
Birtek sessiz bir „seni seviyorum“ kalmýþtý dudaðýmýn fýsýltýlarýnda..
Bir sýzý hissettim o anda..
Tam kalbimde… Senin olduðun yerde…
Biliyordum..
Sen, gidiyordun ve elimden hiçbirþey gelmiyordu..
Ne kal diyebiliyordum sana haykýrýrcasýna..
Nede gücüm vardý gidiþinin sýzýsýna dayanmaya..
Son sözün hala kulaklarýmda yankýlanýyor..
Sahi, hosca kalacaðýmý mý düþündün..?
Oysa… Sen kollarýmý boþ býraktýn..
Neyin var diyor görenler…
„Hiç’’ diyorum.. Hiçbirþeyim yok..
Tepeden týrnaða SEN dolu bir “HIÇ”..
Bilmiyor kimse..
Gitmiyor gözlerimin önünden,
Arkandan gidiþini izleyiþim..
Tesadüfmüydü acaba o saðnak yaðmur..
Daha çabuk kaybolman içinmiydi karanlýkta..?
Bu kadarmý zordu 3 harf..?
DUR diyemedim..
Þimdi tükenirken ben için için,
Bilmeni istedim..
Belki son kez, son söyleyiþim..
Ben..
Ben seni çok sevdim…


Sosyal Medyada Paylaşın: