içtiðimiz zehir zýkkým bir nehir kesilince
peçete kâðýtlarýmýz vardý bizim
selpak ya da solo
son kuruþumuzu da
son bardak biraya harcayýnca
mürekkep balýðý gibi dalardýk sulara;
zamanýn saatsiz akýþýndaydýk...
beyazýn üstünde en küçük leke
siyaha boyardý bizi
unuturduk; dilimiz tutulurdu
karýþýrdý aklýmýz
bir uçtan bir uca
dünya milyon tur atar
yýldýzlarý yumak yapardýk
kaos denge, denge kaos derken
yeniden kurulurdu beynimizde evren...
yastýk mý gerek uyumak için
ya da yaslamak mý sýrtýný yere
yalanlarýmýz olmasaydý
uyudukça yýkýlan
dünya baþtan sona yalan olup
gerçek göçer miydi üstümüze;
düþtü bizi gerçeðin ötesine ulaþtýran...
Þaban AKTAÞ
18.08.2000
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.