Hasan Yaylacı
Karayel
Hasan Yaylacı

Karayel


Karayel

Hani yollarımızın kesiştiği noktada
Bir elma ağacı vardı tek başına
Bazen sen beni beklerdin
Bazen de ben seni
Gölgesinin altında

Çobanaldatan bir yıldı hani
Vakitsizce sahne almıştı bahar
Sanki acelesi varmışçasına
Çiçeğe durmuştu
Ağacımızdaki bütün dallar
Süslenmişti bir gelin gibi
Mutluluktan ışıl ışıldı gözleri

Ahh ne çok iç geçirmiştin
Elma gibi olabilmek için

Derken
Mayhoş bir akşamüstünün
Çatık kaşlı bulutları sardı havayı
Sonra adı gibi kara bir yel esti
Islıklarıyla inletti ovayı
Korkudan titredi filizler
Birde ayaza çalınca gece
Duvaklarıyla dondu tüm çiçekler

Eyvah ki ne eyvah
Şimdi bütün çiçekler
Bir bir düşecekler

Ne çok üzülmüştük ne çok
Baharla gelen hüzünden
Çiçekler dökülmüştü sanki
Tane tane gözlerimizden

Çiçekler toprak olmuştu ya
Sen de sır
Beklerim dediğime bakma bir asır
Sözüme yenik düştüm
Özledim işte
Neden gittin sanki
Niye bu ayrılık
Yoksa biz de mi?
Karayele çarpıldık

Şimdi penceremde donuk ekranım
Sol yanımda esen kutup ayazım
En zor bulmacam gibisin
Hala çözülmedin

Bak yine geçti bir çiçek mevsimi
Yüreğim ayaklarım takat/sızım
Silinmeden alın yazım
Gel artık sevdiğim
Yetmez mi yol gözlediğim

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.