Hani yollarımızın kesiştiği noktada Bir elma ağacı vardı tek başına Bazen sen beni beklerdin Bazen de ben seni Gölgesinin altında
Çobanaldatan bir yıldı hani Vakitsizce sahne almıştı bahar Sanki acelesi varmışçasına Çiçeğe durmuştu Ağacımızdaki bütün dallar Süslenmişti bir gelin gibi Mutluluktan ışıl ışıldı gözleri
Ahh ne çok iç geçirmiştin Elma gibi olabilmek için
Derken Mayhoş bir akşamüstünün Çatık kaşlı bulutları sardı havayı Sonra adı gibi kara bir yel esti Islıklarıyla inletti ovayı Korkudan titredi filizler Birde ayaza çalınca gece Duvaklarıyla dondu tüm çiçekler
Eyvah ki ne eyvah Şimdi bütün çiçekler Bir bir düşecekler
Ne çok üzülmüştük ne çok Baharla gelen hüzünden Çiçekler dökülmüştü sanki Tane tane gözlerimizden
Çiçekler toprak olmuştu ya Sen de sır Beklerim dediğime bakma bir asır Sözüme yenik düştüm Özledim işte Neden gittin sanki Niye bu ayrılık Yoksa biz de mi? Karayele çarpıldık
Şimdi penceremde donuk ekranım Sol yanımda esen kutup ayazım En zor bulmacam gibisin Hala çözülmedin
Bak yine geçti bir çiçek mevsimi Yüreğim ayaklarım takat/sızım Silinmeden alın yazım Gel artık sevdiğim Yetmez mi yol gözlediğim Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Yaylacı Åiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.