ÖLDÜRMEYİN BENİ!

Ýstanbul’u adýmladým dün akþam
Avuçlarýmda yalnýzlýðýn emaneti
zemheri ateþiyle.
Gücüm yetmiyor tanelerine yaðmurun...
Kýstýrýldým sahilinde Kumkapý’nýn
Yedikçe þamarýný yaðmurun,
dönüyorum
da
dönüyorum!
Üzerimde ýslaklýðýmla
Lodoslar alýyor beni;
Sürükleniyorum Sultan Ahmet meydanýna.
Takýlmasaydý düþüncelerim
bir sevgi çýnarýna,
Kim bilir kaçýncý yüzyýlýn derinliklerindeydim
Haliç’in.
Galata köprüsü,
Gözyaþlarýný kurutuyordu kirpiklerinde
Sevdasý yüreðime sývanmýþ bu þehrin.
... ve ben duvarlarýný cilâlýyordum yüreðimin
Kabataþ iskelesinde.
Olanca aðýrlýðýmla yüklenmiþim
Üsküdar vapuruna
sýfýraltýonbeþ sularýnda saatin.
Martýlar itiþ kakýþ, simit kapma telâþýndalar.
Balkonlarda saksýlar...
ve saksýlarda salkým saçak mutluluk çiçekleri.
Sokaklarda insanlar ve arabalar...
ve demirbaþý sokaklarýn seyyar satýcýlar,
Güvercinler ve martýlar...
Lâcivert kaldýrým taþlarý
býrakmýyor ayaklarýmý.
Gözlerimi arýyorum; sendeymiþ meðer.
Kasýmpaþa sýrtlarýnda leventler
halat atýyorlar bana ya,
Tutamýyorum,
baðýrýyorum
duyan yok...
Tutuklanýyorum
bu þehre sevdamdan ötürü.
Cem Sultan’a aðlayan gözler
bana da aðlýyorlar.
Yedikule zindanlarý
Katran karasý.
Kaç duvar, kaç köþe bilmiyorum?

Ey cellâtlar;
Ýstiklâl caddesinin yosmalarý aþkýna
öldürmeyin beni!
Ve siz silahþorlar,
indirin kýlýçlarýnýzý;
Henüz görmediðim bir Ýstanbul daha var.
Sosyal Medyada Paylaşın: