ANNE...
Hayat neden bu kadar acýmasýz,
Ýnsanlar niçin bu kadar çilekeþ,
Doðarken bile aðlayarak baþlýyoruz hayata,
Ben bu dünyayý anlayamýyorum anne.
Çocukluktan baþlayýp büyüyene kadar,
Hep bir çark içinde dönüyoruz ne yazýk,
Mutluluk ve acý arasýnda sýkýþtýk kaldýk,
Sonu ne olacak bilemiyorum anne.
Güzellikler bile bazen tat vermiyor,
Günü gününe benzemiyor insanýn,
Yaþam üstüne acý serpilmiþ mutluluksa,
Ben böyle bir yaþam istemiyorum anne.
O günlerden bu günlere çok zaman geçti,
Bizlerde büyüdük olgun yaþlara geldik,
Geriye dönüp baktýðým zaman bütün sevdiklerim gidiyor,
Ben sizin olmadýðýnýz bir dünya istemiyorum anne.
Zafer Özcan-(17.08.1996)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.