Güya cemre düþtü topraða,
Güle hasret baharda renkler aðlaþýr.
Hüznün aðlarýnda hapis þu gönlüm,
Sevdim ama sevildiðim tartýþýlýr.
Öyle yorgunum ki bilmem ne desem,
Kalemdeki mavi aþkýmýn gözyaþýdýr.
Seyyah olduðum anýlarda her þey boþ,
Avuçlarýmý yumdum, biraz sitem biraz öfke.
Sazlarý kayýp, nefesi kayýp bestelerin,
Derin bir ah çektim hazan niyetine.
Kurumuþ dallar yeniden filiz vermiyor,
Kaldýrým taþlarýnda iz aramak nafiledir, nafile.
Kulaklarým çýnlýyor tükenmiþ zamanlardan,
Güneþ doðmuyor, meltem esmiyor buzlarýma.
Düþünceler saplanýyor kalbime, acaba ile baþlayan,
Çakýl taþlarý bile kaya kesiliyor yollarýmda.
Dumanlarým tütüyor hayal kýrýklýklarýnýn ocaðýndan,
Neyleyim;
Gamzelerimi bulamadým, aynadaki þu yabancýda.
04.05.2012-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.