Söylenmiyor öyle... Yaþanmýþlýklarýn yýkýntýlarýndan yeþeren yeni duygulara Umutta olsa içinde bir diken batýveriyor ayaðýna Koþman gerekirken adýmlarýný sayýyorsun aþka iþte öyle bir var diyorsun , yok oluyorsun sonra...
Aðýr aksak adý geliyor sol hüzmenden içeri Bir Türkü diline aþina bir de aþk sancýlarý Kaným içimi aþmýþ bir gece sayýklamasýnda Gün doðuyor ben yalnýzlýða uyanýyorum
Soluduðum nikotin kokulu parmaklardan Kopuyorum hiç vedalara gerek duymadan Sanrýsýnda bir ahu dilber oluyorsun uykumdan Uyanýyorum , Soluðum nefesime muhtaç üþüyorum
Her þeyde sen varsýn Damlayýp giden gözyaþým gibi... Herkes sana özeniyor Beni böyle terk ediyor Sensizliðin en dip durumunda Solan ruhumda Ölüm soðukluðunda Hasretin boðazýma takýlýp kalýyorken Sen ise gidiyorsun...
Söz söylenmiyor kimseye... Ya kýrýlýyorlar yada anlamýyorlar... Oysa anlayacaklarý tonda söylüyorum iþte Susuyorum...
Yunus Özkan Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.