HİPER/HALÜSİNASYON

I.
Kýrýldý kalem
Hükmü cesur
Devrilmiþse bir ömür
Ancak sýrtýndan vurulmuþtur.
Felç inmiþ iki el boðazda, sýmsýký…
Göðse rezilce iliþmiþ densiz soluklar
Sýðýnaksýz çýrpýnýþlarla
Adamý tam da baharýndan býçaklar.
Göz oyuklarýmda azgýn bir dehidrasyon
Art arda kramplar
Býraksam kendimi
Ayaklarýmdan bir dünya daha kayar.
Tutun çocuklar, tutun..!
Bozulur yoksa susadýðýmýz bütün oruçlar.

II.
Kaçýnýlmaz sýralý
Korkunç nöbetler
Ertelenemeyen vebâ
Diþe saplanan ürperti
Her adým çýldýrýþ…
Üst üste hüznün ölçümü
Ve her defasýnda o korkunç taný:
“Hiper/halüsinasyon…”

Herkes kendi ömrünü sürer baþucunda
Bazen ürkek, sýkýþýk;
Bazen de baþýna buyruk, korkusuzca.
Ama tam da uykudayken yakalandý kalbim
O bitimsiz Aþkýn çarpýntýsýna.
Aklýma bastým
Tutmuyordu …
Sesime baktým
Ordaydý hala
Göðsümün kafesine saklanmýþtý tir tir
Çýkmýyordu bir türlü uðursuz cendereden.
Çaresiz dengemi aradým bin bir umut
Kaybetmiþtim…
Ve sonunda
Otuz günahsýz hayatý devirdim boylu boyunca.

Geceydi o hece
Saplanmýþtý dolunay en masum yerine
Bir ben kaldým ortasýnda satýr satýr
Parmaklarýmý y/oklayýp cesurca
Ensemden vurmuþtum kendimi dirençsiz sözcüklerimle.
Kuþlar kaldýrdý cenazemi ilk
Þakaðýma kadar kýrýlmýþ kanatlarýyla.
Yaný baþýmda manzarasýz bir lotus
Son yaþýmý yuvarlýyordu acýmasýz topraða.
Sanýrým öylesine bir merasimdi
“Uðurlamak” eylemi telaþlý bir hal almýþtý hani
Ellerim ayaklarýma zincirli
Dudaklarým ayýplarken gözlerimi suçüstü
Sarhoþ bir rüzgâr
Yýðýyordu bütün uðursuz sesleri kulaklarýma:
“Karmalý tez elden sabýrsýz cevherine
Tükürür yoksa çýyanlar arsýz yüzüne!..”

Boðazýmda kekremsi koku
Galiba öpüþürken
Topraðýn mühürlediði ateþli buðu…
Ýlk deðil
Son, hiç deðil
Bu psikonevrotik inleyiþler
Karþýlýklý içten içe delirmeler.
Ama sesim…
Sesim nerde?
Býrakmýþtým ya
Zayýfça halli
Kökünden ateþli
Kara hummalý yani.
Nerde diyorum
Hani…!?

III.
Dudaklarýmda kýzgýn kuraklýk
Evet, çok ýssýz…
Peþ peþe bilmem kaç bin hain dikiþ.
Soyunmadan bu amansýz titreyiþten
Giyiniyorum nefesimi sessizce yine
Umutla
Ve çýðlýk çýðlýða:
“Kaybettim sesimi kör bir susuþta
Varsa duyan
Haber versin insanlýk namýna..!”

(Sezgin Karadað)


Sosyal Medyada Paylaşın: