Güneþ sanki gözünü bir bana dikmiþ, Gözlerim kamaþtý, utanýyorum yaþamaya. Kalbin çarpmalarý, sanki beynime vuruyor, Yýðýlacaðým yere, galip insanlar arasýnda.
Solum korkutuyor, yoksa þimdi ölecek miyim? Desteði saðýmdan sorsam, yine Allah diyecek miyim? Dilimde bir tek O’na yer kaldý, gönlümde azameti ile O, Ey alemlerin nuru, nur güneþi yarýn görecek miyim?
Ýnsan ne sanýrmýþ kendini, iþte gördü acziyeti, Bir miskin olarak geçirsem, þerefmiþ bu debdebeyi. Azrail müsade bekler gibi, ne kadar da umarsýz! Sanki bu feryadý Allah’ a ilettiðimden habersiz.
Oktay Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehlikam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.