Gün Alası

sular soðuk
kasvetli odalardan kurtulmadý yalnýzlýðýmýz
güvercinler tünemese ilk sabahlý balkonlarýmýza
yýpranmamýþ gülüþlere hasret yüreklerimiz buruk...

sokaða açýlan perdelerimizde her gün ayrý bir hüzün
bizi gülmeye doðurmamýþ annelerimiz
nisan þaþkýnlýklarýyla demliyoruz çaylarýmýzý
soluksuz ve dolu dizgin birlikteliklere yanmadý hiç ocaðýmýz
dupduru bilendiðimiz ölümlere bile acemi yakalandýk
þair yüreði taþýdýk
ama hiç okþayamadýk pencere önü çiçeklerinin
gün alasý hüznünü...

dünya köyünün delisi biz deðilsek de
öyle sayarak avuttuk mutsuzluklarýmýzý
avluda meyvelenen aðacý gözümüzden kaçýrdýk
mavi ve sarý bir aydýnlýða inen yokuþu
ama alazlanan yanaktaki gözyaþý hariç...

sýk sýk boðazýmýza dururdu bu harçsýz keþmekeþ
kan tutardý içimizi gökyüzüne bakýnca
tanrý çisil çisil aðlardý sanki yalnýzlýðýmýza
yaðmura dokunmak sevgilinin gülüþlerini anýmsatýrdý
unutmayý baþaramadýk
ama anýmsadýk hep
asla unutmamamýz gerektiðini
bizden öncekinin
bizden sonrakinde yaþadýðýný...

kum fýrtýnasýna benzerdi zamaný kovalamak
gözgözü görmez bir cehennemde gece bir de gepgece
aðustos taþýydýk her zaman o yüzden çok üsüdük
zehirli bir büyülenmiþlikte bekledik ilk adýmý
cayýr cayýr bir bozlakta bozuk düzen ulaþýlmazlýklý
içimizi gurbet kemirmedi biz gurbeti de bitirdik de
gele gele sýra cahil ölüme geldi
gece
bir de hep gepgece...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: