Ýnsan... Anlamak öyle zor ki; ne kara ne ak... Ne çok mükemmeldir ne de pak... Ne zifiri karanlýktýr ne de lekeli; Gel gör ki kimi zaman yok hedefi...
Kimi þair, kimi Ressam, kimi amele... Kimi bilmem iþlevi ne olan hangi meslekte Ama öyle ki insan kendinin nerde olduðunu Kendi bile bilmemekte...
O ki þair döktürür birkaç mýsra Anlamak için insaný kafa yormakta Bilir, etten kemikten bir varlýktýr amma Ýnsan bu... Bir bakarsýn yasta Bir bakmýþsýn kendinin bile idrak edemediði bir aþkta...
Yargýla özünü, sözünü ey canlý! Düþün ki nesin sen; çok mu pasifsin Ya da bir yerlerde öylesine þanlý? Kendini çözer misin bilemem ama Kiminde inleyen namesin Kiminde dað ki tepesi karlý... Kimince can’sýn kiminde yaralý;
Ýnsan... Kimde ne olursan ol... Bilesin ki anlattýðýn kadarsýn; Yüreðe girip yaþattýðýn kadarsýn; Kime nasýl baktýnsa Baskasýna kendi baktýðýn kadarsýn... ALMILA...(NUROGRETMEN)
Sosyal Medyada Paylaşın:
almilaogrtmn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.