İki Kadın Tek Hakikat
1-
uðurlarken güneþi
bitirdiði kitabý göðsüne bastýran kýzýl bir düþünce gibi
biraz hüzün
biraz ümit býrakarak
akþam üstünün telaþýnda þehir
az ötede ege denizi
ara sokaklardaki izsizliðe umarsýz
içindeki fýrtýnalý soneler
balkondaki begonyalarý uyutan ninnilere karýþarak
okþuyor kýyýlarý
masamda kurþun kalemim
bir küçük defter
ve ellerim
hýncýný saklýyor
rengini yitirmiþ kadýn resmine
gülümseyen dudaklarý çizerken
2-
isimsiz kadýn
hangi öyküden geldin de yerleþtin deftere
anafikri neydi çekiciliðinde ki soyutsuzluðun
ceset sevici ressamlarýn muzipliði mi
gözlerindeki o iki siyah nokta
takvimsiz duvarlar gibi boþ bakýyor dünyaya
hangi zamanda olduðunu unutan þaþkýn kadýn
ben yoldayým, sen sonda
ben çocuk oldum, sen içerledin ruhsuzluða
ben çok seviþtim, sen ayrýlýk sonrasýnda
ben zillere bastým da kaçtým
sen yerinden kalkamayan kýrgýn
buðulu camdan kalabalýða bakmaya cesaretin de yok
lanet olsun yazacak kinin de
pusuya yatmýþ iblisin kerimesi olarak ünlenme
ele geçirmedik ney’in kalmaz
azala azala kefenlenir kimliðin
sebeb, sonuç aramadan
ve kuþkulanmadan Tanrýdan
feryadý öðrenmelisin
herkesin kendi günahlarýnýn esrarýnda eridiði bu yerde
ah, tenle deðil kalple sýnanan nefesinde
konuþmasanda bu cehennem gibi keyifsizliðin içinde
aþkýn narýnda yan sessiz sessiz
büyülensin
ruhun kökündeki nur
ve bedenin
3-
daðlarýn terinden gelen türkü gibi baþlýyor
biraz sonra unutulacak nisan yaðmuru
zamanýn kölelerine uslu uslu yaðýyor
yaþam çiçeðini sulamak daha kolay þimdi
su
bulutlardan dökülürken
arýnmak istiyor
ne ben aðlarým
ne de ellerim
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.