dedik mi

gümüþ tarlada zümrüt taþý
dileðimizin yapraklarý çaput


duyargalarýndan koptu yine karýncalar
savrulan nisanlarýn kýzýl saçlarý
hangi ormanýn özgür rotasýna ardýç


ol dendiðinde evrene
dedik mi onlarý ve umudu yarat diye
kahveli gözlerin aynasýndan sýzan
yedi deniz mavi büyü


martý kanatlarýyla
süzülürken sýðýrcýklarýn ülkesine gelincik
bir sonsuz kýrýn ýtýrýndan doðarak yüreklere
sýra daðlar aþan görü


bakýþlarýnýzýn amentüsünü
biz çalmadýk ki çocuklar
kelebeklerin terk ettiði kozalarda
ipeksi nakaratlar örüyor dudaklarýna
güncenin kubbesinden kovulan sezi


tenine yaðmurlar giyinen kentte
aþkýn melodisini fýsýldayan balçýk
kýrmýzý elmanýn sarhoþ çekirdeðine yuvalanmýþ
iki kurtçuk kadar masumdular
þeytanýn havarilerini arýyorken beyinlerin labirentinde
yerel engizisyonun infaz memurlarý
demir trabzanlarýn saçaðýna uyuyor
masumiyetin kerpiç evi


günahýn anatomisi kuyu
dokun en mahrem hücreme sen yinede
neþterlerin çelik gölgesinde
suskularýn kundakladýðý her çýðlýk
imkansýzýn karanlýðýna büyüyen can suyu




Sosyal Medyada Paylaşın: