aðýz dolu sözcüklerim olmadý benim,
hayal kýrýklarýmdan arta kalan düþlerimi yedim,
yarým kalan þiirlerimle dolan defterimin,
karalanmýþ son haliyim.
bitkin haldeyim sevgili anlýyor musun?
þehir çöplüklerinin dýþlanmasý gibi iþte,
bende senden, kendimden dýþlandým.
þimdi cýrcýr böceklerinin þarkýlarý kulaklarýmda,
gözlerimse muson iklimin saðnaklarýndan...
tükenmez kalemlerin yaptýðý hataydý benimkisi,
çýkmayan, silinmeyen vesselam.
gün aðarmaya yakýn caným çýkardý candan,
senin haberin olmazdý, sesim sana duyulmazdý...
aðlayýþlarýma anam kalkardý uykudan.
sana eriþemeyen ellerimin düþünceleriyle yazýldý bu þiir,
yalnýzlýðýn, soðukluðun çýðlýklarýný duyabilirsin.
üþüyebilirsin mýsra mýsra, donabilirsin dize dize...
dolu deðmiþ aðaçlarýn çiçekleri gibiydi sevdam...
büyüt büyüt hazana uðrasýn sonra...
adýnla baþlayan tümcelerim utandý,
söyleyemedi kimseye adýný, sanýný...
þiirlerim sana yazýlýrken heyacanlandý,
ve iþte getiremedi sonunu...