düþmeye yakýn; yaðan kar ise avuçlarýmda eriyor insan kiri nefretin manzarasý soluyor yaþamla kalým arasýnda var oluþ kan tarlalarýnda suluyorum bedenimi
koþ oðlum koþ diyorum sende cepheye daha iki yaþýndasýn henüz anlamýný bilmediðim kelimeler _bak baba terörist! üzgünüm evlat sana barýþtan oyunçak veremedim.
büyükler katlederken neslini sen aðla oðlum ananýn yüreðinde katlettiðin rüyandý henüz taþrasýnda gül açmamýþ düþerken topraðýna tomurcuðum... zýlgýt yemiþ ay bedenim.
oturmuþsun bakýyorsun gözlerime farkýndasýn hangi cephenin karý idi bu erimeyen seni bir köþede aðlatan annenin yüreðini sýzlatan hangi merminin kanunuydu insafsýz hangi kralýn fermaný böylesine yangýn yerine döndüren imansýz
anlýyorumki kýrdýðýn oyuncaklarýn tabancan makinelý tüfeðin ben aðlýyorum oðlum gençeçik topraða düþen evlatlarýma sende aðla sana veremediðim kinsiz, nefretsiz bir dünya için.
Sosyal Medyada Paylaşın:
karbulutu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.