BAŞLAMAYAN AŞKLARA

Bitmeyen yalnýzlýðýmýn ezik anýlarý vardý göðsümde
Ve unutmaya çalýþýp ta sildiðim aþklarýn
Beynimi hýrpalayan çýðlýklarý,
Duruyorum sanki vitrinde bir manken gibi
Ruhsuz, sevgisiz ve kendini kaybetmiþçesine…
Bekliyorum…
Ýnsanlarýn gözü üzerimde ama boþ!
Ne unuttuðum günlerin o sýcacýk umudunu,
Ne de sevebilmenin heyecanýný taþýyorum artýk içimde…
Sadece bir umut,..
Küçükte olsa bir umut var hala,
Bekliyorum o günü belki gelirsin diye.

Bilmiyorum sen de beni düþünüyor musun?
Kim olduðunu ve hatta kiminle olduðunu bilmiyorum…
Belki de varlýðýmdan bile haberin yok.
Ama beni arýyorsun,
Biliyorum!
Benim seni aradýðým gibi…

Hayat yeterince uzun olacak kadar kýsa,
Ve ben uzatýyorum bu kýsa ömrü,
Sana kavuþmanýn ümidiyle.
Aylar yýllar geçiyor tozlu vitrinlerde,
Ama yoksun!
Hiç olmadýn ki zaten.
Seni bekledim ve sen yoksun.
Ýçimde yýkýlan duygularýmdan kalmýþ enkazlarýn,
Paramparça olmuþ kalýntýlarý var adeta.
“Boþ ver!” diyorum kendimce,
“Umutsuz bir aþký kalbimde yaþýyorum,”
Ve gün geçtikçe eriyorum,
Ben seni sevmenin ümidiyle yaþadým ve senin ümidinle…
ÖLÜYORUM!

Serdar GÜNAYDIN
Sosyal Medyada Paylaşın: