BEYAZ DÜNYAM
Küçükken sorarlardý
Gözlerin yeþil
Her yeri yeþil mi görüyorsun diye
Hayýr
Ben dünyayý bembeyaz görürdüm
Baþka renk yoktu benim dünyamda
Kýzýl kanlara boyanmamýþtý
Çocuksu düþlerim
Hýrçýn dalgalar vurmamýþtý
Gönlümün kýyýsýna
Yakýp yýkmamýþtý depremler daha
Beyaz dünyamý…
Sadece dizimdi kanayan
Düþtüðüm için
Kan tutardý bakamazdým, kaçardým
Bilmezdim ben çünkü baþka renk
Benim dünyam beyazdý
Yüreðim kanamamýþtý daha
Kimse öðretmedi bana
Yüreðimin de kanayacaðýný
Kanayýnca kaçýlamayacaðýný
Düðme yuttum diye öleceðimi sanmýþtým
Çocukluk bu ya
En büyük korkuyu o zaman yaþadým
Ölümün düðme yutmak olmadýðýný
Kan yuttuðum zaman anladým
Sevmek annemi sevmekti
Bembeyazdý annemle dünya
Ýmkânsýz aþka düþünce
Aþk çirkefe bezenince
Uykularým beni terk edince
Anladým
Dünyanýn ne kara
Sevmenin ne dipsiz bir kuyu olduðunu
Parmaðým kýrýlmýþtý küçükken
En büyük can acýsýný o sanmýþtým
Caným, kalbim
kolum kanadým kýrýlmamýþtý daha
Yaprak gibi basýlmamýþtý üzerime
Acý sözler deðmemiþti yüreðime
Kara ihanetler kuþatmamýþtý
Beyaz dünyamý
O zaman anladým
Asýl kýrýðýn kemik deðil de
Can kýrýðý olduðunu
Aþkýn her zaman iki kiþilik yaþanmadýðýný
Beyaz bir yüreðin
Kirli, siyah bir ruha da baðlanabildiðini
Þimdi anladým ki
Kimse pamuklara sarmayacak beni
Senin gibi bembeyaz sevmeyecek anne
Uykularým firâri
Düþlerim kapkara
Yüreðim kanýyor
Ben niye büyüdüm anne
Yemyeþil gözlerimle
Bembeyaz bakýyordum dünyaya küçükken
Büyüdükçe karaya çaldý hayatým
Ýzin ver gideyim karanlýk dünyadan
Aðlama sakýn olurmu ardýmdan
Ölmek böyle yaþamaktan güzel be anne
Kefen bile daha güzel ve beyaz
Kirlenmemiþ ruhum gibi
Benim dünyam da beyaz
Buz gibi ölüm kadar gerçek ve helâl
Yakamoz Deniz (Serpil TÜGEN)
Þiirime nefes olan hayat veren BAKÝ EVKARALI (bakican) beyefendiye
sonsuz teþekkürlerimle.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.