Ah be çocuk neylersin, aþkýna kör olana! Mum misali eriyip yanmaktan býkmadýn mý? Yaptýðýný yok sayýp hatta nankör olana, Neyin varsa derleyip sunmaktan býkmadýn mý?
Seni senden alýp da her þeye mecbur etmiþ, Ki sevdaný kullanýp devamlý maðdur etmiþ, “Hep banadýr.” demeyi kendine destur etmiþ, Kadir kýymet bilmeze kanmaktan býkmadýn mý?
Ele deryalar verip “Sana damla çok!” diyen, Ne söylesen, “Bunlar boþ, benim karným tok!” diyen, “Sevilecek tarafýn, özelliðin yok!” diyen, Kendini beðenmiþi anmaktan býkmadýn mý?
Ah çocuk, tenin olmuþ sanki kefen beyazý. Hala mý ondan yana yüreðinin niyazý? Yalancý baharlarda yiyip onca ayazý, Çýð altýnda kalýp da donmaktan býkmadýn mý?
Sen diyorken “Güneþim, ben onun dünyasýna.” O diyormuþ “Baþlarým düþüne, rüyasýna!” Hadi hepsini boþ ver! Gönlünün hayâsýna, Yemin edip kýrk kere dönmekten býkmadýn mý?
Ah be çocuk, deðmeyen bir aþka bürünerek, Gururunla birlikte yerlerde sürünerek, Dahasý, dostlarýna akýlsýz görünerek, Yedi kat yer dibine inmekten býkmadýn mý?
ÝHSAN TURHAN Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.