Yıldız Bebeğim

Canlar, rüzgarda savrulan tohumlar
Kelebek misali, ýlýk fýrtýnanýn uçurduðu bir çatý
suda boðdugu bir yaþlý
Belki güneþin insafýna rast gelir o canlar
Belki yaðmurun rahmetinde tutunurlar toprakda
Belki gelen, geçen yolcular fark etmeden üzerine basmazlar

Iþte o zaman, kader belki onu büyütür
Toprakta bir papatya, belkide bir ceviz aðacý olur
kökleri dünyayi rayinda tutar

Yani Arkadaþim, canlarin tutunmasida, yok olmasida
Kaderin keyfine kalmýþ birþey
Yok olmuþsada, kalanlar sað oluyor, dünya dönüyor
Tutunmuþsada, savaþlar sürüyor

Rüzgar keyfine göre esiyor
Bugün bu yana, yarýn öteki yana
Ardýna bakipda hiç içi sýzlamýyor
Doðanýn kanunu ya!

Yüceden bir ses:
"Küçük Insan! Küçüçük Insan!!
Gerçekte yok, yalanda yok
Yaþam da yok, Ölüm de yok
Bugün de yok, Yarinda yok

Sen dünyada olan acilari idrak bile edemiyorsun.
Sükransiz Yaratik!
Anne, Babalari düsün, yasayan cocuklarý kollari arasýnda aclýktan ölen
imkansýz ve baygýn belemek zorunda kalan ama Dogayi anlayan, kabul eden.
Hayat haksýz olabilir insanlara. Hak cebindeki taþ degil.

Küçük Insan! Küçücük Insan!!
Sen sadece benim savurduðumun tesadüf kalýntýlarýndansýn."

Selvet Berna
4/2012
Sosyal Medyada Paylaşın: