Hayatın ironisi
Gönül yanar kendi alanýnda
Sanki fýrtýna bir su bardaðýnda
Kendini evrenin merkezi sanýrsýn
Bir kum tanesisin bu dünya zarýnda
Ha çinde bir çuval pirinç devrilmiþ
ha bir sevdalý gönül kahrolmuþ
Eksikliðin hiç fark edilmez
Aþk sýz "o gelir, bu gider" devrinde
Ozon tabakasý inceliyor
Devletler savaþý benimsiyor
Yakýnda suyumuz kuruyor dünya tabakasýnda
Kurusun huyumuz, iflah olmuyoruz hala
Tek zaman daim, sonsuz, duraðan ve geniþ
Her yaptýðýn eninden boyundan kýpýrtýsýz bir duruþ
Bir bakmýþsýn, güzelim ömür bitmiþ
Aðlayadur sen caným, yolcu Sevdalýn çokdan gitmiþ
Mükafatýný bulursun elbet
Yerin mutlak olur cennet
Yan gönül yan, herhalde vardýr bir gerçek
Hem varsýn, hem yoksun
Bugün sevenim, yarýn içimde hançer bir oksun
Aðlarmýsýn gülermisin, akýl var mantýk var
Ey gönül, sen neden araya girersin
17.11.2009
Selvet Berna
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.