Huysuz İlkyaz

kanatlanýr hüzün
ki
aþka boynumuz bükük
kýrsal soðuklara kalýr ayrýlýk
dudak çatlar
can kýmýldar
eski bir anýdan kalma çaðrýþýmdýr
gün acýya göðüs gerer
tozlaþýr gözlerim
kentin son öyküsünedek
ki
zamandan sonrasýna
yalnýzca aþk kalýr...

sabahlara senin için uyanýrým
çünkü sen ömür nedenisin
güneþe güleç bir çiçeði sevmenin
hayata bakýþ tonumsun
adýmlarýma tek konum
uzak tanrýça
ömür gülü
taç yapraðýný hasretimle iþleyeceðim
istersen dokunma gözyaþlarýma...

huysuzdu ilk yaz
derdim günüm kitaplarda bulamadýðým iziydi
tomurcuk yaprak çiçekleniþli bir sevdanýn
ilkyaz huysuzdu
ben hüzün yükü kaybolmuþluklara teslim
gizli aðlamalarda aðaçlara sýðýnýk
ve uðultusu içimle beslenen
dalgacý rüzgarlara arkadaþ
iþte kenti terk etme diyor bu ses
sýrsýz üstelik
sýrsýz yaþa diyor
dök ortaya eteðindeki taþlarý...

gitme diyor baþka hiçbir yere bu ses
çünkü sevda evrenden geniþ ve büyüktür
dök ortaya eteðindeki taþlarý
mahzun kalmasýn doymamýþ acýlarý
hiçbir sevdanýn
ve varsa yarým býrakýlmýþlýðý ayrýlýðýn
evreni çevreleyen sonsuz yasanýn ortasýnda
ki
ilkyaz bir daha huysuz bakmasýn
yapayalnýzlýðýna hiçbir sevdanýn...





kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: