Aşk / III
“- Dil üzmezim tek hece var ismimde
Barýnaðým gönül denen yer benim. –“ Cemal Safi Hangi yol bir gölgenin hüznünü taþýyorsa
Her sabah o yol için demsiz uyanan benim.
Hangi yol o gölgenin hüznüyle yaþýyorsa
Ýçinde kora dönen, dumansýz yanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ben yürürüm, gölgeler yolu ben sanýr yine
Her maþuk sonbaharý benimle tanýr yine
Ay buluta gizlenir, güneþ utanýr yine
Suçunu tövbesinin ardýndan anan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ben susarým, kente bir yaðmur yaðar aniden
Gökkuþaðý kendini inþa eder yeniden
“Keþke”ler unutulur ve her terk edip giden
Benimle anar beni, sonsuz imtihan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Þarkýlar beni söyler, beni susar þiirler
Beni aðlar gökyüzü, bensiz kalýr þehirler
Benimle deniz olur çaðlayan tüm nehirler
Damlada derya bulup arþa uzanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ýnsaný söyler durur dinim de mezhebim de
Gölgeye secde etmez fikrim de edebim de
Bütün meyhanelerin hesabýný cebimde
Gezdiren vicdan benim, sýr benim, üryan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Alevden bir ýrmaktýr gönlümün manzarasý
Güneþim güne uzak, zifirin en karasý
Kadim dost yarasýný iki satýr arasý
Hüsranla anan benim, hicrana kanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Þems benim için doðdu, ben var ettim gurbeti
Ben kaynatýp içirdim hasret denen þerbeti
Benimle hâsýl oldu insanýn akýbeti
Levh-i Mahfuzda yazan gün benim, zaman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ýbrahim’i gül denen korda yakan bendim, ben
Baltacý’yý bir kirpik darbesiyle yendim ben.
Kul benim, köle benim; yine de efendim ben
Ve en büyük sahibe sunulan iman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Hasan’a aðu veren elin günahý için
Kerbela’yý anmayan telin günahý için
Beni bensiz zikreden dilin günahý için
Önsözü yarým kalmýþ öksüz her roman benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ben istedim, Firavun Kýzýl Deniz’e geldi
Ben çok istedim diye Ferhat daðlarý deldi
Ýstemesem Leyla da Mecnun da bir hayaldi
Herkesin inandýðý en büyük yalan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Eski bir þarkýyým ben, siyah beyaz bir resim
Sabahý uzak kýlar, uykuyu böler sesim
Kimsenin görmediði bir kuytuyken adresim
Göklere tek kanatlý turnalar salan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Kimse bilmez, maþukun nazýdýr tek ezberim
Vuslat denen kapýnýn lütfundan bihaberim
Karanlýklar içinde simsiyah bir makberim
Iþýðýn var ettiði kýrgýn heyecan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Yangýnlar diz çökerken, kucaklarken kor beni
Kurumuþ çiçeklerin dallarýna sor beni
Korkulu kâbus benim, hayýrlara yor beni
Düþlerin hayrý ile susuz yýkanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Akrep güne koþarken “yelkovan” dese bile
Anka vücut bulurken, kül; “duman” dese bile
Takvim umut, umut an; an “Rahman” dese bile
Þeytan’ýn reddettiði can benim, insan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Ben “aþk”ým, benim için kardeþi yok Kâbil’in
Benim için kýrýldý kanadý ebabilin
Benimle tükenecek, sönecek son kandilin
Ziyasýna kilidi sessizce vuran benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
Kýblesini þaþýran her kulun aklý benim
Yürek denen mabedin içinde saklý benim
Her dem yasaklý benim, her daim haklý benim
Suskun saðanaklara kýzýp ýslanan benim
Âdem’i yeryüzüne süren tek isyan benim.
16.04.2012
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.