GÜL KOKUSU
…Güllerin ve Gönüllerin Efendisine Ýþtiyakla…
Ufuktan doðdu güneþ, kalplere huzur doldu
Küfrün çukurlarýnda açan zakkumlar soldu
Ateþleri söndürdü vahiy kokan nefesin
Gönülde yankýlandý Hakk’a çaðýran sesin
Basiret nazarýnla gözümüzde fer oldun
Nebiler ordusunda kahraman nefer oldun
Bu dünya gurbetinde alev yüklü âhýmýz
Nurunla buldu hayat gecemiz, sabahýmýz
Ey nebiler nebisi andýrýrdýn güneþi!...
Müminin gözyaþýyla söndü zulüm ateþi
Hira Maðarasý’nda ümmetine nur indi
Sen gelince mazlumun akan gözyaþý dindi
Sana hicret edenler vuslat hazzýný tadar
Ýnsanoðlu diridir seni sevdiði kadar…
Hakk’a vasýl olmadan tamamladýn nurunu
Çiðnetmedin zalime müminin onurunu
Kadýn erkek, genç yaþlý davet ettin hak dine
Üþüyen bedenine yorgan oldu Medine
Can yoldaþýndý ashap, her biri bir yýldýzdý
Ýnkâr paslý bir kýlýç, iman kalpte yaldýzdý
Kelama kýymet katar zikredenler adýný
Dindir þefaatinle ümmetin feryadýný
Cemalin benzer aya, seni ne çok özlerim
Görmedi gül yüzünü, bahtsýzdýr bu gözlerim
Ümmetin gözbebeði, Allah’ýn habibisin
Aldýðýmýz nefessin, gönüller tabibisin
Göçtüðün günden beri dünyamýz pek gariptir
Seni anmayan diller, gönüller muzdariptir
Bahçende sabahlarým, geçit vermese de hâr…
Kokun güllere sindi, uzakta kaldý bahar!…
M.NÝHAT MALKOÇ
Ýlk Yayýn: Siyer-i Nebi Dergisi/Mart-Nisan 2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.