Ölüm; Tüm iyi niyetlerin düðünü Erken düþen gazellere telaþ Alýp baþýný gitmek bazen En umarsýz nefeslere Can içinde can içre Çekilmek sona Umarsýz… Oysa! Yüzmek vardý derelerinde Avucunda sevda yüklü kuþlarla Ýki rekât aralýðýnda sürüklemek Tuzsuz ve tensiz ölüm yollarýný
“Ayaklarý ýslanýrken bir sevdanýn Yanmak gibi simurg küllerinde…”
Ve gül yanaklý çocuklarýn Þirin telaþlarý yürekleri dolduran Bir taþ fýrlatmak avuç ayalarýndan Tüm olmamýþ hamlýklara…
Dikilmek; Kanat! Kanat!
“Teleðinden düþürmekti Umudu tüm yarýnsýzlara”
Son kez! Cepdeki ahududu reçeline Parmak banmak gibidir ölüm Hiç bitmesini istemez insan
Yazmak; Ardýna sinen kara trenlerin Solungaçlarýnda bir türküye Tutunmaktýr… Kendin olmaktýr Ýdama giderken bile Özgür düþünmektir…
Ýþte sevdiðim; Sana biçilen rolün evresinde Yakýnlaþýrken uzaklaþmaktýr
“Sinerken damarlara bir kurþun…”
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Ekber Hırlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.