Karanlýðý kovmuþtu biraz,
Kirpiklerim üþüyordu cýlýz gölgelerde.
Kayalarýna yorganýný çekmiþti hiç istemeden,
Yanký vermekten utanmýþtý,
Sesimi uçurumlarýna atmýþtý yüce daðlar,
Senden uzaklarda özüm nasýl da kan aðlamýþtý!
Ve sen;
Haberin yoktu ki zerre kadar!
Bensizlik de öyle mi bilmem,
Meðer ne zormuþ seni sensiz yaþamalar!
Çilenin girdabýndayým umarsýz
Zira ayrýlýðýn zamanýydý böyle bir mevsim.
Sen naz ediyorsun ama
Bak göçmen kuþlar geliyor yavaþ yavaþ.
Dilekler tut beni görmesinler diye,
Alnýmdaki dalgalara inan çok þaþacaklar.
Kar sularýna karýþan kum gibiyim sana koþan,
Bulutlardan sor beni, sana akýyor diyecekler.
Topraklar çatlayýnca güzel vuslat,
Bir buse, can çekiþen sevgilere bin derman elbet.
Kýzýl çamur nasýl özlerse altýn rengi salkýmý,
Bu gecenin katran karasýna,
Yarýn umutlarým doðacak þafaktan.
Ellerimdeki çiçekler saçlarýna konmak ister,
Papatyalar sevmiyor derse eðer hayallerim aðlayacak.
Hadi ey sevdiðim,
Býrak inadýný, yalýnayak kýrlarda yürü bu bahar,
Kokunu getiren yeller ile ruhum teselli bulacak.
13.04.2012-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.