Ömrün kendi halinde akýp giderken, Belki bir vefasýza bel baðlayacaksýn. Güzel günler görmeyi ümit ederken, Sabrýn bitecek, oturup aðlayacaksýn.
Bazen deniz gibi sakinleþip, durulacak. Bazen de ýrmaklar gibi çaðlayacaksýn. Kalbine demirden prangalar vurulacak. Çaresizlik içinde oturup aðlayacaksýn.
Ne yapsan, ne etsen kalbin yanacak. Sevda kasýrgasýyla altüst olacaksýn. Çareyi belki de yanmakta arayacak, Kýzgýn sahralara düþüp, aðlayacaksýn.
Taþýma suyla sönmez büyük yangýnlar. Bunu ciðerin yandýðýnda anlayacaksýn. Vefasýzlýða sitem eder gönlü dargýnlar. Onlarla birlikte sende aðlayacaksýn.
Aðlamak bazen kýrýk kalplere þifa olur. Þifayý kendi gözyaþlarýnda bulacaksýn. Canlýlar için ölüm sadece bir defa olur. O zamana kadar daha çok aðlayacaksýn.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.