Sular Her Zaman Yükselmez

kýsýk sesli özlemekten býktým
baðýrarak ölmek istemiyorum

kýþ gelirdi kuþ izleri kayýp
aðaçlar içine kapanýk çocuklar gibi
üþümeyi annesizlik sanýrdým

o kýyý þehrinde býraktým sizi
ýþýklarý sarý duvarlarý nemli
býraktým ama terk etmedim

herkes unuttu geceyi sen de unuttun
bense senden baþka bir þey anýsamýyorum

sesindeki gururda uzak üþümüþlükler
yetiþemesem de ölürüm diye düþündüm

yaðmur açýk siyahta þiirsel ve inceydi
altýmda kirli bir nehir lekelerken zamaný
yürüdüðüm gerçek menzilden çok
duyduðum düþsel seste kaybettim kendimi

o konçertoyu yalnýz baþýma dinledim
orkestrasýný hiç görmedim sihirli ellerini
ve çocukluðumun balkon altý otu kokularý
canlandý gözlerimde mutlakasý temmuzlu

kasaba aðustosu pazarlarý olurdu
pencereleri uykulu ve yere çok yakýn
ve tül perdeleri bembeyaz
uçlarýnýn azýcýk bir kýsmý mutlaka dýþarda
sanki insanlarý gülüþlerimize küsmüþler gibi
ah içimi kasýp kavuran zavallý orda kalýþým
olurdu iþte olurdu
ama aðustos pazarlarý sadece...

seksen öncesi bir þairdi
tek bir kitabý vardý
dizeleri büyük harfli
býyýklý pantolonu kemersiz
gömleðinin kollarý çemrili
bir düðmesi eksik
solcu bir þair
büyük bir ihtimal yýllarca aç gezdi
ama ihmal etmedi raký içmeyi
sadece ismini hatýrlýyorum
ve onu çok seviyorum...

mevsimi geçer meyvalarýn yolculuklarýn
kuþlar ötmez olur kimi zaman
sular her zaman yükselmez
rüzgar da yorulur
ateþ is ve kül kokar
etlerimiz buruþur
birimiz önce ölür diðerinden
sen hep ayný kaldýn nasýlsa...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: