umut ve korku

ne çok uzak
ne çok yakýn kýyýlarýna yaþamýn
düþmezken son nefes
ölüm tuttu dilimi
kývrýldým bir köþesine canýmýn
þimdi güneþin gölgesinde
üþüyor dudaklarým
susuyorum mecburen

bir avuç kemik sýzlýyordu
dokununca merhamet iliklerime kan
korktum
toparlandým usulca kendimden
mahzun bir daðýnýklýk süzülüyordu göðsüme
ahde veda
kuþlarýn kanatlarý kýrýlýnca birden
uçmak kimin haddi bu an


bahar kýrýðý bir yaðmur olsun istedim
okyanus kýraðý çýldýrmýþ içim
gözleri kapanýnca penceremde yaþamýn
biraz daha göz yaþý dökmeliydim
biraz daha aþk dedim
biraz daha kuþ gözledim uçurmak için
düþerken ecel teri göz çukurlarýna gökkuþaðýmýn
biraz daha mühlet dile(meliy)dim
daha çok aðla(malýy)dým
gün ertesi sancýlar dökülmezden bir önce
ipine un sürülmeliydi hayatýn
vedalaþmak için yüreðim
toparlan bir daha dedim
çýldýrmýþtým

pamuk ipliði denilen o naif sýr
büklüm büklüm büyümüþ boðaz düðümlerimde çýlgýn
bir sandýk içinde yasaklý can
ürkek ümidim
kapalý bir koyu hazan
çýrpýnýr kuyuya düþünce ecel
çoþar suskun sel



ve ey kudurmuþ olan gürbüz çöl
ve ey kurumuþ dehþet göl
gözlerimden umut bekleme artýk
ben istemeden bir daha beni
sen gizlice ben de öl





...


MHD
Sosyal Medyada Paylaşın: