tam karþýmda martýlarýn pike seslerinde gecenin denizinde yol alan bir yelkenli elimde rüzgarýn daðýttýðý küller ve kuru üzümler birden savuruyorum komþu terasýn betondan zeminine nasýlsa ellermizden esirgenen boy vermez mi þiirler de.. hadi bu gece pupa yelken kýralým dümenini gemilerin birden ve en yaþama vurgun yanýmýzla dehþet gürültüler kopararak üstelik hiç bir mezaret yokken.. çalmayan telefon, sokakta çocuk sesi ve korsan buluþmalar bekleyen ellerini dolduralým ceplerimize yeter üstelik hiç bir mazeret yokken en yaramaz halimizle çýldýrasýya.. kýralým dümeni pupa yelken yolculuklara zemheriler kuþ sürerken ölü kentlere ya da!.. bu sessizlik hayra alamet deðil.. ah! iþte böyle hep dokunalým birbirimize.. akþam kuþlarý uçuþurken.. gün inerken kente..yel eserken..deniz köpürürken.. hiç bitmesin gece..saçlarýmýz uçuþsun, koþturalým içimizdeki çocukluðu..
’Pulsuz ve adressiz mektuplar biriktikçe o en sevdiðim sihay beyaz sevinçlerim çoðalýyor’..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Doğan Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.