Son kalesi de düþtü kalbin Geliþini bekliyor Savunmasýz, çýplak bir halde. Gidiþinin üstüne bir sünger çekip Unutmaya sýðýnýyor Mülteci seviþlerde. Sahi Özlemedin mi sen de?
Kime baksam hüzün taþýyor gözlerinde Ben o gözlere vuruluyorum sensiz saatlerde Vurgunluðum da biçare, ben de, sen de. Baþtan sona imkansýzlýk kokuyor aþk Baþtan ayaða sen! Ötesi…yok!
Yine de öteliyorum gerçeði- avutup düþlerimi- Yine de duaya sarýlýyorum-bildiðim halde þerri- Sýzdýðýn yerde biriken sen’i öpüyorum gözlerinden Bir çocuðu sever gibi.
Sen söylemiþtin bana –anýmsarsan- Çocuklara kýzýlmazdý deðil mi? Sýrf bu yüzden belki Her hatanda affetmek için seni –en baþtan- Bir çocuk gibi büyütüyorum sevgini Öpe koklaya, sarmaþ dolaþ ve çýkarsýz Olmayan bir kan baðýný oldurmak için Yalan nakiller yapýyorum ruhuma Umarým uyum saðlar da Ölmeyiz. sen, ben (biz)
Sosyal Medyada Paylaşın:
deniz-ce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.