ZEHÝR
Hiçbir þey hissetmiyorum.
Kör bir duygu seli içindeyim.
Kulaklarým duymuyor,gözlerim görmüyor.
Issýz bir sokaktaki pire torbasýndan farkým yok.
Tek farkýmýz, o bulunca bir þeyler yiyor,
Bazen de bir köþede kývrýlýp uyuyor.
Bense yemiyorum ama acýkmýyorum da.
Uyumuyorum ama uykum da yok.
Ýkimiz de boþ bir dünyada gün dolduruyoruz.
Ýkimiz de güneþin batýþýný bekliyoruz huzuru bulmak için.
Baþkalarýný korkutan gecenin o karanlýðý,
Ýkimiz için de mutlu saatlerin baþlangýcý.
O karnýný doyuruyor kuytu köþelerdeki çöplüklerde.
Ben de kendimi dinliyorum ter kokan döþeklerde.
Güneþin ilk ýþýklarý korkutur onu da, beni de.
Bir sabah bir belediye iþçisi onu zehirleyecek,
Ýçimdeki boþluk ve acýda beni.
Ýkimizin son ortak noktasý da bu olacak;
Ýkimiz de bir zehirle göçeceðiz iþte.
Ari Turan 26.MART.2012.....Ortaköy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.