Yalnýzlar parkýnda bir akþam üstü
Ýpil ipil yaðmur yaðýyordu banklara
Ellerin yine, sahipsiz ellerime gelmekteydi
Ellerin ellerimde ýslak ýslak tükenmekteydi
Bende senden birþeyler var diyordun
Yalnýzlar parkýnda yalnýzca , kendini yiyordun
Yalnýzlar parkýnda bir akþam üstü
Ýpil ipil yaðmur yaðýyordu dallara
Bir gözlerime bakýyor;
Bir dalýyordun yollara
Körpe bir ceylan gibi öylece geziyordun
Týrnaklarýnla taþlaþmýþ ruhumu eziyordun
Yalnýzlar parkýnda
Ayrýlýðýn resmini karanlýða çiziyordun
Yalnýzlar parkýnda bir akþam üstü
Ýpil ipil ýslanýyordu yalnýzlýðýmýz
Saatlerdeki akrep ikimizi sokuyordu
Bir baþka kokuyordu yaseminler
Sen bir baþka kokuyordun
- Gitme diyordun
Bende senden birþeyler var
Yalnýzlar parkýnda bir akþam üstü
Gamzelerinde biriken yaþlarla usul usul eriyordum
Ciðerimden çýkarýp saplý hançerý,
Yanaðýnda çifte sular veriyordum
Yalnýzlar parkýnda þimdi ben,
Ýpil ipil seni özlüyorum
Kýrlangýçlarla yarýþýyor çocuk çýðlýklarý
Yaseminler senden kalan kokuyla salýnýp duruyor
Nefes nefese çekiyorum
Yelkovanlar öylece duruyor
Ve
Ýçimdeki hançer, akreplerin boynunu vuruyor.