KAYIK

Durgun hava bekledim çok sert esen yel çýktý
Arkamdan kucaklayýp görünmez bir el sýktý
Aramýza Ya Rabbi köprü kurdum sel yýktý
Bedenden kayýk yaptým kürekle varamadým.

Bunca zahmetten sonra tüm tarlaya kül ekti
Dursun dediðim aný kocaman bir fil çekti
Sanki yatak deðiþti yolda giden nil sekti
Bu vücut hareminde kendime yaramadým.

Tahmini mesafeye metre dedim mil oldu
Sevdiðim mübarekte sade yüze çil doldu
Kapanýnca pencere güneþ vurdu tül soldu
Gönlümün radarýnda ben aþký taramadým.

Yiyecek bolluðunda etrafýna kil saçar
Çok zaman didiþmekten caný yanar dil kaçar
Bülbül unutsa bile her seherde gül açar
Kanatýnca dikenler yarimi saramadým.

Samimi duygularla þip þirin bir il bakar
Aydýnlýk sokaklarý ýþýk veren pil yakar
Sular büyük rahmetken insan boðan göl sakar
Eþbah ile ervahý kendimce karamadým.

Yýkmak için barajý üç parçaya böl bendi
Leylasýz yolculukta bir mecnunu çöl yendi
“Ölmeden evvel ölün” hitabýnda öl dendi
Muhteþem dürülmüþü benden ayrý aramadým.

03.04.2012
Ahmet Çelik
Ceyhan

Sosyal Medyada Paylaşın: