bir zamanlar çocuktuk pencere kenarýndan seyrederdik yaðmurun yaðýþýný þimþekler çakar gök gürlerdi pencereye vuran yaðmur damlalarý gök gürledikçe daha da artardý salonda yanan sobanýn sýcaklýðý camlarý buharlaþtýrýrdý ozaman çocuktuk korkuyorduk nerden bile bilirdim’ki O günleri hasretle anacaðýmý
ve büyüdüm yaðmuru yine pencere kenarýndan izliyorum ama bu sefer kalbimde bir sevgi büyüterek þimþekler ve gök gürültüsü artýk korkutmuyor ayrý bir acý ve üzüntü veriyor, burukluk iþliyor içime sensizlik terk edilmiþ orman karanlýðý gibi rüzgarýn aðaçlarý saða sola savrulmasý gibi çoþkuyla akan ýrmaklarýn sessizliðe bürünmesi gibi sensizlik pencere kenarýnda bir umutla dönüþünü beklemek gibi
sensizlik beni sürgüne vurdu sevgilim mecnun gibi olamasam’da sensiz kalan bu bedenimi ve kalbimi daða taþa savurdum sevgilim
bazen umutlar tükenir tutunacak bir el kalbi ýsýtacak ufak bir tebessüm istiyor bu kalbim sen gittin gideli ben pencere kenarýn da geceyi gündüzü karýþtýrdým sevgili...
yazan : Samet Karaoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
gecenin_adı.sen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.