Ölülerin arkasýndan aðlýyoruz... Neden ? Topraða dökülen göz yaþlarý onlarý tekrar mi yeþertecek ? Üzülüyoruz nefes alamýyorlar! Diye... Bizler nefes alýyoruz. Ýçinde aþk, ihanet, nefret, hasret... Bebekleri ölen insanlar yaþýyorlar hala... Bizler yaþýyoruz.. Her geçen gün ölüme gidiyoruz Ama onlar öldüler, Biz onlara aðlýyoruz... Sanýyoruz.. Bizde öleceðiz diye aðlýyoruz... Korkuyoruz toprak altýnda yalnýz yatmaktan.. Yalnýzlýktan... Birileri bize aðlayacak.. Sonra gidip çay içecekler.. Biz bekleyeceðiz gelirler diye.. Onlar gece yataklarýnda uyuyacaklar.. Gündüz kahvaltý yapacaklar.. Sinemaya gidecekler.. Film izleyecekler.. Hatta filme pek aldirmayip sevisecekler.. Ve bir anda film bitecek... Ölüler aðlayacak...
A.Sercan
Sosyal Medyada Paylaşın:
A.Sercan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.