...
Býrakýp gitmek istersin bazen,,uzak çok uzaklara...
Ama hesaba katmadýðýn þeyler vardýr farkýnda olmazsýn,
Herþeyi herkesi geride býraktým derken,
onlarýn senden önce oraya vardýklarýný hiç hesaba katmazsýn.
Odana girdiðin anda yataðýnýn üzerinde seni beklediklerini görürsün,
kurtulmak istediðin herþey o odada tam karþýndadýr.
Çünkü sen nereye gidersen git onlarýda götüreceksin.
onlar en baþýnda hissettiðin anda yapýþmýþ olurlar yakana,
Asla kurtulamayacaðýný o odaya girdiðinde anlarsýn...
Bir süre oturursun yataðýnda.
Þaþkýnlýðýný yaþarsýn.
hani herþeyi geride býrakmýþtýn arkadaþ,öyleyse bunlar kim?
bunlar...
Saða sola bakarsýn boþ gözlerle,
saçma sorular dolaþýr kafanda.
ne iþim var benim burda? gibisinden...
Ýþte o anda piþmanlýðý duyarsýn
anlamaya çalýþýrsýn ne fýsýldadýðýný,
Kulaðýnda nefesini hissettiðin piþmanlýk,
aslýnda sana hiç tanýmadýðýn bilmediðin birinden bahseder,senden...
týkar kulaðýný uzanýrsýn yataðýna,
uzun uzun tavaný izlersin,
kim olduðunu anlamaya çalýþtýðýn anda vicdan azabýný görürsün karþýnda.
tavanda kendine yer etmiþtir
üstüne üstüne savurur zehirli oklarýný,
kurtulmaya çalýþsanda mutlaka isabet eder biri.
Zehirlenirsin,yumruðunu sýkýp gözlerini kapatýrsýn,
bu seferde yaþadýklarýn,yaþattýklarýn gelir önüne.
Çaresizlik içinde açarsýn yeniden gözlerini.
Hangisi daha zordur arkadaþ?
hangisi...
Kapý çalar,
kýsa bi süreliðine daðýlýr sana kim olduðunu hatýrlatanlar...
Kapýda ki ses oda servisi der,
Kalkar kapýyý açarsýn,unuttuðun sipariþlerini uzatýr sana,
ya da eþyalarýný getirmiþtir...
Alýp içeri geçersin.
Manasýzca bakarsýn elindekilere,
hatýrlamaya çalýþýrsýn,
hangileri senin hangileri bilmediðin kendinin?
Karnýn mý açtý arkadaþ yoksa eþya mý almýþtýn yanýna býrakýp gittiðini zannederken?
Aynanýn karþýsýna oturursun.
Kendine bakmak isterken hayallerini görürsün,
Yanýnda kim olmalýydý,ya da nerde olmalýydýn,
inanmalý mýydýn yoksa dönüp arkaný kaçmalý mý?
Sen git gide o hiç bilmediðin tarafýna bürünürken
bunu farkedemeyenleri mi býrakmak istedin?
Yoksa sebep olaný mý?
Sen ne istedin arkadaþ?
sen...
Bir zamanlar ki sen durmazdý o odada...
Durmazsýn çýkar gidersin bir zamankiliðine.
Karþýna yabancý yollar çýkar,tanýmadýðýn insanlar,
durmadan yürürsün,kendini kaybedeceðin bir çýkmaz ararsýn kendine,
çünkü ancak kendini kaybettiðinde,
kurtulursun,
piþmanlýklarýndan,azaplarýndan,hayallerinden,býrakmak istediðin herþeyden...
Ve insan mutlaka bir çýkmaz bulur kendine,
sende bulup sorgusuzca girersin o yola.
Kendine bir yer bulup oturursun.
Senin gibi kendinden kaçýp kurtulmak isteyen nicelerini görürsün o yolda.
ama konuþamazsýn onlarla.
Sana ayrýlan çukura geçersin,
hayýr ölüm deðil bu,
bu acý her zamankinden daha çok hatýrlatýr yaþadýðýný.
Ýnsan duygularý bittiðinde mi küser kendine,çekilir kabuðuna yoksa
yeni duygular kendiðini gösterdiðinde mi?
Hatýrla arkadaþ sen neden küsmüþtün kendine?
hatýrla...
Ýþte nihayet gelmiþtir yanýna.
sýcak bir sarýlýþ,hiç býrakmayacak gibi tutan o el.
Öpersin avuç içlerini dayarsýn yüzüne...
güvenirsin,yeniden gülersin,
çünkü o daima ve mutlaka herkesten farklý olur,
ve seni kaldýrmak yerine seninle beraber oturur o çukura.
O konuþur sen ise günlerdir hiç duymadýðýn farklý bir
sesi dinlemenin hazzýný yaþarsýn.
O konuþur,sen inanýrsýn.
O anlattýkça sen hiç býrakma dersin,
Onun kim olduðunu ve ne olduðunu asla anlamaya çalýþmazsýn,
çünkü o çukurda öyle çok yanlýz kalmýþsýndýr ki,
öyle çok acýlar yaþamýþsýndýr ki
bu yüzden karþýndakini sorgulamak aklýna bile gelmez.
Zaman geçer,sesler azalýr.
hatta zaman zaman kime ait olduðunu bilmediðin o ses kalkar gider yanýndan,
hep geleceðine inanýrsýn ya beklersin,
bir gün olur çýkar gelir yanýna,
sonra yeniden gider ve yeniden gelir.
ama bir gün gelir oturmaz yanýna...
uzatýr elini çýkarmak ister seni o çukurdan,
çýkarmak götürmek ister o çýkmazdan...
sen bilirsin ki o çýkmazdan çýktýðýn anda kendini bulduðun anda
bütün piþmanlýklarýn bütün vicdan azaplarýn bütün düþüncelerin acýlarýn yeniden çýkacaktýr karþýna
nereye kadar kaybedebilirim ki kendimi,
nereye kadar kaçabilirim ki kendimden deyip
ona inanýp,tutup ellerinden çýkarsýn korkusuzca.
yolun sonuna geldiðinde karþýnda ne bir otel görürsün
ne de tanýmadýðýn insanlarý.
Yabancý olan hiçbirþey yoktur orada.
Hepsini tanýrsýn,
Çünkü o hepsine alýþtýrmýþtýr seni zamanla.
Bir insanýn neye ne kadar sürede alýþacaðýna bir baþkasý karar verebilir mi arkadaþ.?
bir insan...
Kendini bilen gitmez,
sen kendini bilmez gidersin.
Çýkmazdan çýktýðýn yol
kalktýðýn o çukur,
tuttuðun o el,
duyduðun o ses,
o oda,
uzandýðýn o yatak,
sevdiðin o insan...
kendini bilmezken kanmýþtýn ya
görürsün iþte tüm bu kandýklarýn bataklýk olmuþtur sana.
Durmadan dibe batarken ölmemeyi baþarabilir misin arkadaþ?
Hayat bazen çukurlarý bile aratýr,
ama sen bu gerçeði geç anlarsýn,
bir kere batmayagör yoksa ne yaþar ne ölebilirsin,
hissedemezsin bile...
þimdi...
Herþeyin baþý sandýðýn o oda aslýnda yolun sonudur.
ya o odanýn tam ortasýna asarsýn kendini,
ya da kabullenirsin piþmanlýklarýnla,
kýrgýnlýklarýnla,
kýzgýnlýklarýnla,
vicdan azaplarýnla yaþamayý...
Býrakýp gitmek istersin bazen uzak çok uzaklara...
ve sana en uzak olan yer ya aynanýn karþýsý olur
ya da tavan da asýlan ipin ilmeði...
Nereye gidersen gidersin,
ama herþey senden önce gitmiþ olur...
O farklý ses,
O farklý el,
O farklý insan olmadan da olur...
Çünkü artýk deðiþtiremez kimse seni...
Bitmiþ bir yolun en baþý,
Ýnan bana en sonuyla aynýdýr.
Aslýnda herþey baþlarken bitmiþtir...
son...
Nazlý Muhip
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.