Bir sonbahar akþamýnýn , Buz kesmiþ köþesinden yazýyorum bu satýrlarý. Sema kara çarþafa bürünmüþ bir kadýn Ve yýldýzlar onun gözleri, Parlýyor baþýmda. Gecem, Dört bir yanýný yalnýzlýk sarmýþ, Kaldýrým diplerini kýraðý tutmuþ sokaklar. Gündüzüm, Mavi çarþafýn üzerine baþýný yaslamýþ sandalým. Bugün yine sararan yapraklar, rüzgarla dans edip, yaðmurla kucaklaþýyor. Rüzgar bir bir sürgün ediyor yapraklarý, yaðmur söndürüyor yanan ýþýðý. Kuþlar göç etmeye hazýrlanýyor ve özgürce kanat çýrpýyorlar gökyüzüne. Yaðmur mermi gibi yaðmaya baþlýyor tepeme ve kirli sular yürüyor iliklerime . Sýðýnacak bir yer buluyorum; otobüs duraðý. Bekliyorum yaðmurun dinmesini , bekliyorum ilkbaharý.
Yýldýz Tokmak
(Telif hakký saklýdýr.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yıldız Tokmak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.