Þehirler, kapalý hastane odalarý ve dört duvar evler ruhumu daraltalý beri yaþamýn pamuk ipliðine baðlý ucuna tutunuyorum. Dünya, hastane yataðý içindeki hastamýn solgun yüzü gibi görünür oldu artýk.
Tutunmak mý, iliþmek mi bilmiyorum ama “yetti gayrý” diyesim geliyor içimden. Öyle özledim ki açýk havayý… Güzelim Afþar’ýn rüzgârýný özledim, ovamý küçücük kasabamý özledim. Büyük kentler yaþanýlasý deðil, özledim hiçbir þey yapmadan memleketimi koklamayý ! Öylece oturmak istiyorum tahta oturakta, gözümü kýrpmadan doymak Afþar’ýn yeþilliðine...
Yazar : KERÝM ÇAYAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
kerimcayan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.