AYNI

Hayatin tam ortasinda ayaklarimiz halimizden aciz.

Adim attigimiz her yerde umutsuzluk ve acidan bir kac iz.

Sevmeyi sonradanmi ogrendik acaba ayni yanlisi yapiyoruz hepimiz.

Oysa dular ayni,acilar ayni,farklimi umutlar...



Soz geciremiyoruz daha en cesur yasimizda kalbimize.

Ayni sarkilar var dudaklarda ve ayni dize.

Farkli gozler ve yuzler tasisakta basiyoruz hep ayni ize.

Yagan kar ayni,gok yuzu ayni,farklimi bulutlar...



Diller hep ayni kelimeyi soyluyor asikar.

Herkes unutmus sanki nerde o þerefli namus ve ar.

Hayati sansa birakmisiz meðer alti koseli bir zar.

Oysa Felaketler ayni,kavimler ayni farkli mi ’Lut’ lar ’Semutlar’..
Sosyal Medyada Paylaşın: