CANDİDE’İN BATAKLIĞI

Bir çocuk gördüm, aðlýyordu. Çünkü evlerinin kapýcýsýnýn oðlu ölmüþtü. Ana-babasý önce býraktýlar aðlasýn, sonra sýkýldýlar bundan. “Niye aðlýyorsun?” dediler. ”Senin kardeþin deðil ki o!” Çocuk gözyaþlarýný sildi. Korkunç bir þey öðrenmiþti: demek ki yabancý bir çocuk için aðlamak gereksizdi!

"Candide’nin Bahçesi" adlý bölümden
Denemeler “Pyrrhus ile Cinéas”
Simone de beauvoir


CANDÝDE’in BATAKLIÐI

Aðlamayý kesti çocuk!
Körelmiþ duygularla bileylenen
bu hayat,
nasýl olurda anlamlanabilirdi?!
Yitirdiðini fark etti bir þeyleri,
Ve yitenin acýsý ilk kez / ilk anda saplandý yitirene.
Geçmeyecek bir sancýydý bu.

Anlamlýlýk üzerine oluþan göz yaþý gölü de
kurudu son damlayla…
Bataklýða dönüþen ve her dönüþünde yok olan
Bu gök ve yer yüzü, kendine has yüzsüzlüðüyle
Anlamsýzlýðýný yeniden ve yeniden yaratýyordu.

Saplandý kaldý çocuk bataklýða o ufak çocukluðuyla…
Aðýr geliyordu öðrendiði gerçek, kendi anlamýna!
Yerçekimini hissetmiþ ilk kez
kanunu da cezayý kesmiþti sorgusuzca…
artýk çok geç…

ve battý göz yaþý bataklýðýna…
tüm bedeni yok olduðunda çamurun altýnda, kapadý gözünü çocuk…
ve açýldý gözleri son/ilk kez…

Tanrý sordu çocuða:
“Sen mi yarattýn kullarýmý yutan bu bataklýðý?!
Çocuk sordu tanrýya:
“Sen mi yarattýn insanlarýn gözyaþý dökeceði üzüntüleri?!”

Tanrý þaþýrdý ilk/son kez. Bu ne cüret!
Tabi ki ben yarattým her/hiç þeyi…
“Bunu sormaný çocukluðunla baðýþlýyorum” dedi Tanrý!
“Affediyorum seni” diye ekledi.

Çocuk baðýrdý:
Asýl ben seni affetmiyorum, bu zaman kadar hiç aðlamadýðýn için.
Aðlamayýp dünyayý olmadýðý gibi gösterdiðin için! Ve kendine tanrý dediðin için!…

Ama ben affediyorum çünkü: “tek affedilir tarafýn hiç olmaman”!

Ygtekz / 18 Ekim 2007


Sosyal Medyada Paylaşın: