Bir Anneye

Anne biliyor musun?
Ayrýlýk yoruyor insaný,
Hele dört yaþýndaysan,sadece aðlamakla geçiyor hayatýn.
Bir ev,aile olmuþ iken çaresizlikle hayata baþlamak eksiltiyor ruhumu.
Bir boþluðun verdiði duyguyu en iyi baba tamamlamaz mý?
Ben onu yaþamadým anne,hep eksik kaldým.
Beyaz deðil siyah gördüm hep.
Sahi anne çekip gitmeyi nasýl denemedik?
Zor anne çok yorucu bu ayrýlýk.
Ýnsan buzlaþmýþ iken hayat bir tutam tuz serpiþtiriyor üzerine.
Göz yaþlarýmý alýyor benden basiretsizce.
Of demek az gelir,küfür etmek anlamýný yitirir.
Nereye dönsem bir sillesini geçirir!
Baþým dertte anne!
Kalbim aðýr basýyor bu cehennemin öteki yüzüne..
Gece kadar yakýþmýyor hüzün yüzüme,
Dört yaþýn kattýðý izlerini taþýttýrýyor bana her gece.
Ah anne titremese birde ayaklarým,çýksam o saklandýðým dolaplardan.
Göreceðim belki son bir kez giden babamý!
Yoruldum anne,hayatýn sana verdiklerini izlemekten yoruldum.
Ama sen,sen anne yorulduðunu hiç dert etmedin.
Yüzün yaþlanmýþ,saçýnda bir kaç ak tel yerini almýþ.
Anla beni anne aðýr geliyor yaþamak,
Seninde gözlerinde ki karanlýðý algýlayýnca..
Anne ayrýlýðýn kulaðýný çek artýk,acýtmasýn beni.
Ben uyumaya kaparken gözlerimi,
Seni çok sevdiðimi de hatýrla..

Hayat tek kelime oda sadece ’anne’..

ELif YýLmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: