Gülün Dramı

Daha küçücükken, güneþe karþý gözlerimi yeni açmýþken,
Vatanýmdan öz topraðýmdan ayýrdýnýz, annemin kollarýndan kopardýnýz,
Dibi beton saksýya koydunuz, hapsettiniz,
Köklerime en büyük iþkenceyi yaþattýnýz,
Topraða ve gökyüzüne doðru uzamak istedim,
Ýlkbaharda yeþeren ve uzayan narin dallarýmý budadýnýz,
Ne gökyüzündeki bembeyaz bulutlara eriþebildim ne de hayallerime,
Cýlýzlýða ve küçüklüðe terk ettiniz beni, büyümeme izin vermediniz.

Sormadan acýmadan, kabaca,
Beni deðerli kýlan ,en sevdiðim parçamý, güllerimi, kopardýnýz.

Gül açamadýðým zamanlar beni susuzluða terk ettiniz ölümle pençeleþtim,

Sonbahar geldi haþin rüzgarýyla, soðuðuyla beraber,
Kimi zaman sýcak numarasý yaptý; ama soðuktu, hafiften hafiften iþliyordu bedenime,
Yapraklarýmý önce kuruttu sonra canice kopardý birer birer,
Dallarýmý da koparmak beni yok etmek istedi,
Tüm gücümle direndim, yok olmadým.
Sonbahar gitti; ama gidiþine sevinemedim,
Ardýndan ayazýyla karýyla meþhur kýþ geldi,
Üþümemek için büzüldüm ama titredim yine de,
Sizse izlediniz belki de bakmadýnýz bile,
Bir battaniye vermediniz, ýsýnasýn diye,
Beni yok oluþuma býraktýnýz.
Suçum nedir benim gül olmak mý, masum olmak mý?

Dün güldüm ve gülebiliyordum, bugün ise dikenden farkým kalmadý ,aðlýyorum ve yok oluyorum.

ELVEDA...


Mesut ZEYTÝN - 26 Mart 2012


Sosyal Medyada Paylaşın: