geçmiþ sesleniyor bana geçmiþ, geçiyor ve gelecek fýsýldýyor an be an karýþýp çarklarýnda zaman denen deðirmen dönüyor, eziyor, öðütüyor hiç acýmadan ve hiç acýtmadan “þu an” isimli zorba kahraman kavrayýp kara kalemini çiziyor hiç durmadan çoktan kesilmiþ geçmiþ bir hesabýn izleri alnýmdaki kýrýþýklardýr karanlýk bir odasýnda hayatýn gün yüzüne çýkan sanki titrek bir resim her geçen günde geriye dönüþsüz, kaçýþsýz cezam geçmiþin kireç yüklü bulutlarýndan kireç rengi yüzüme düþen kum taneleri, uçuþan saniyeler zirvesinde yüksek doruklarýn þeffaf soluk kar taneleri ve sönük yýldýzlar dönüyor, savruluyor... kývrým kývrým biriktirip sahiline kurduðum kumdan kalelerim sessiz sessiz.. sahilde kumdan kaleler oysa bir gelgite bakar bir gelgit! an mekan iþte darma duman. yýllardýr konakladýðým þu eski han ve gýcýrdayan yataðýnda tükenen ben miyim? söyle yoksa zaman mý tükeniyor..
27.03.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
obsidyen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.