Kýzýl bulutlar kapladý, masmavi gökyüzünü.
Þaþýrýyor insan, bakýnca gecesini, gündüzünü.
Þimþekler çakýyor can alýrcasýna.
Binmiþ gidiyoruz ölüm arabasýna.
Dönüþü yok mu? bak uzaklar daha karanlýk.
Boynumuza takýlmýþ, büyülü bir gerdanlýk.
Kurtuluþ yok artýk, ölüm yaklaþtý bize.
Hiç eðilmeyen baþýmý, kader getirdi dize.
Cellâdýn kýlýcý kalkmýþ, parýldýyor havada.
Düþüp öylece kalacaðým belki de bir kayada.
Vurulup düþeceðim, Rabbime koþacaðým.
Bütün dertler bitecek, hakka kavuþacaðým.
Hücrelerim parçalanýp, birbirinden ayrýþacak.
Bedenim çürüyüp, kara topraða karýþacak.
Belki, dua edilecek bir mezar taþým bile olmayacak.
Tek tesellim; ölsem de bu iman benden ayrýlmayacak.
Belki bir çiçeðin damarýnda yeniden can bulacaðým.
Ýkinci sur üflendiðinde; topraktan çýkýp, uyanacaðým.
Rabbimden dileðim; bana “Kulum” demesidir.
Resulün ayak ucunda bana yer göstermesidir.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.