yanýyor þehlâ bakýþlarýn matahý
o pürmüz ilintili kahýr yine serenatta
demini kaybetmiþ bahar
kesilmiþ gibi kehribar renkli parmaklar
uçurtmaya yapýþmýþ bir beden görüyorum
þimþekler çakýyor göz kubbeye
yanýyor uluorta cismani tereke
yaðýyor, harflerinden sökülmüþ bir þiir daha !
hadi kucakla!
kucakla!..
bakarak öldürür mü bir resim
akýlda sus býrakmasa
ardýnda itâlik bir temaþa olmasa
kör olur mu bir gülü ezbere çizen ressam
bilirsin hep derdim
sana sarýlamamak deðil derdim
hiç sormadýn ama anlamalýydýn
neden uçar gibi yürürdüm hep
neden koltuklarým kabarýk gezer
bilsen durmaz gidersin zannederdim
sen beni öldüremezsin derken bile, yalan söylerdim
ben seni ölümüne sevdim!
ama affet üzgünüm
seni hep yalancý y/oklarla vurduðum için
kendiliðinden çýkýyordu kýr çiçekleri
yalandý tüm daðlarý suladýðým
ben sana söyleyemediðimce suskun
vurulduðumca kýskanç sevmiþtim
cezalandýrýyorum þimdi o gerçeði
sana’yürüyen âfet’ diyen dilimi
ve hep anla istedim
seni kaybetmek korkumdandý
ellerimle, yüreðim gibi sahiplenmediðim!
ve bir þarký yazmýþtým sana
hiç bilmediðin;
uzanmasan da tutmasan ellerimi
harfler daðýlýp yok dese de yine sensin kelime
aminler çatlayýp dualar sendelese
saçlarýný daðýtan rüzgâr kibirle yalan üflese de
yanacak gök kubbem sönmemecesine
bilmesen
ya da hiç söylemesem de
sensin içimdeki tek ukde!..