Ben Ahmet, O' Ayşe

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Çocukluk iþte
Akýl, sýr ermezdi yaptýðýmýz iþlere
Ya kapý zili çalardýk, ya da sokak lambasýný taþlardýk
Bazen yakalanýrdýk tabi, bazen ise kaçardýk
Topumuz olmadýðýn da biz, güreþ bile tutardýk

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Kar’dan daha temiz çocukluk iþte
Ben kaleci olurdum o’ forvet, o’ forvet olurdu, ben kaleci
Bu yüzden olsa gerek, hiç sevmezdim top iþini
Çünkü sonuçta hep ben, hep ben oluyordum kaleci

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Benim iþim þeytanlýk, komþu bahçeye dalmak
Elma, armut, þeftali ne bulursak aþýrmak
O’ hep geride kalýrdý, yakalanýr ceza alýrdý
Onu kurtarmak için yapmadýðým kalmazdý

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Hep, ayný saatte buluþurduk oysa
Son günlerde geç kalýyor
Geldiðin de fark ettim, o yüzünü de boyuyor
Mazereti de hazýr, sesin deðiþmiþ tanýyamadým diyor
Aslýnda haklý, benim de sesim deðiþiyor

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Ve bir gün, bir þeyleri fark ettik iþte
Güller belirmiþti onun göðsün de
Benimse üç, beþ sakal solgun, cansýz yüzümde
Sanki, günlerdir gizlediðimiz bir yalan, ortalýða çýkmýþtý iþte

Ben Ahmet, o’ Ayþe
Çocukluðumuzun büyüsü kalkmýþtý iþte
Sanki hata idi büyümek.
Oysa büyümek, mutluluk olsa gerek
Üstelik biz, bir bedel ödemiþtik çocukluðumuzu feda ederek

Artýk
O’ Ayþe deðil, bencil bir genç kýz
Ben ise Ahmet deðil, gururlu erkek
Haydi, artýk sevinin!
Bizde kibirle, bizde gururla, bizde bencillikle tanýþtýk iþte
Ben Ahmet, o’ Ayþe

Metin Ceylan

Sosyal Medyada Paylaşın: