Gözler de kurt soðukluðu, donmuþ hayatlar. Herkes avcý, herkes az çok sinsi... Ne kapanýysa bu, gönüllü girilmiþ gibi. Kimsede çýkma niyeti yok, kýrýlmýþ özgürlüðün zinciri... Ölümün nefesini koklamadan gezmek imkansýz, Kanýn her türlüsü mübah, pençeler sabýrsýz, Histerik nöbetler geçirirken avcýnýn diþleri. Düþ kurmak ölüm fermaný burda. Korku gözlerde saklanýyor, intikam hissi ise doruklarda. Tek yaþam belirtisi kabus rutinleri... Kaybedene elveda denilirken bozulsa da vahþetin izleri, Kýsacýk bir an sürüyor ölüye vedanýn töreni. Kafes açýlýyor, duyuluyor yeni misafirin ayak sesleri. Hem av olacak hem avcý, hemen öðrenmeli kurulu düzeni. Sonu ise farklý deðil, hep karanlýk kalacak gözlerinin feri. Gün sonunda kazanan kafes olacak, hep hazýr bir müþteri. Her dem ölüme kurban sunacak, varoldukça karanlýðýn köleleri...
Oktay Yýlmaz 24.03.2012 Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehlikam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.